|
Fritz von Below
(?.?.1853 - 23.11.1918)
Dowódca XXI Korpusu I, II, IX Armii : 1914 - 1918 Wywodził się z możnego, szeroko rozgałęzionego, ziemiańsko-junkierskiego rodu o bogatej historii i znanego z tradycji wojskowych. Ród ten posiadał wiele posiadłości ziemskich m.in. na Pomorzu. Był synem wojskowego, Ferdynanda Adolfa Eduarda von Belowa, generała pruskiego poległego podczas wojny z Francją w 1870 roku. Zgodnie z tradycją rodzinną obrał karierę wojskową. W 1873 roku rozpoczął służbę w stopniu podporucznika w 1 Pułku Piechoty Gwardii w Poczdamie. W latach 1881 - 1884 był słuchaczem Cesarsko-Pruskiej Akademii Wojennej, po ukończeniu której został dyplomowanym oficerem sztabowym. W okresie 1885 - 1888 pełnił służbę w Sztabie Generalnym w Berlinie, nieco później pracuje w sztabie Korpusu Gwardii i w Pruskim Ministerstwie Wojny. Na przełomie lat 1891 - 1898 pełnił funkcje sztabowe i dowódcze w jednostkach gwardii i berlińskiego garnizonu wojskowego. W 1892 roku awansowany do stopnia majora. |
||
W okresie 1898 - 1899 jako podpułkownik pełnił stanowisko szefa sztabu III Korpusu Armii, a następnie szefa sztabu Korpusu Gwardii. W latach 1901 - 1904 pułkownik i dowódca 3 Pułku Grenadierów Gwardii królowej Elżbiety w Charlottenburgu.
W latach 1904 - 1906 pełnił stanowisko dowódcy 4 Brygady Piechoty Gwardii od 1905 roku generał major, następnie do 1908 roku służył po raz kolejny w Sztabie Generalnym pełniąc w nim stanowisko Starszego Kwatermistrza, jednocześnie pełnił także funkcję szefa sztabu I Inspektoriatu
Wojskowego. Od 1908 roku generał porucznik i dowódca 1 Dywizji Piechoty Gwardii, którą komenderuje do 1912 roku. W tym roku awansował do stopnia generała piechoty i został dowódcą XXI Korpusu Armii w Saarbrücken. Przez ten dotychczasowy i długi okres służby, pełniąc wiele odpowiedzialnych stanowisk
sztabowych i dowódczych, nabrał ogromnego doświadczenia i uchodził za bardzo zdolnego, agresywnego i cenionego wyższego rangą oficera, potrafiącego w umiejętny sposób kierować większymi jednostkami wojskowymi. Walory te okazały się bardzo przydatne podczas wojny, na której zaprezentował się jako dowódca stanowczy
i zdecydowany, potrafiący jednocześnie zachować spokój i zimną krew.
Fritz von Below wyruszył na wojnę w sierpniu 1914 roku na czele XXI Korpusu, który wchodził w skład bawarskiej VI Armii księcia Ruprechta, która zajmowała pozycje w Lotaryngii na froncie zachodnim. Wojska tej armii uczestniczyły na przełomie siernia i września w krwawych zmaganiach pod Morhange, Toul
i Nancy. Z początkiem 1915 roku XXI Korpus został przeniesiony na front rosyjski do Prus Wschodnich, gdzie wziął udział w zwycięskiej II bitwie nad jeziorami mazurskimi (luty 1915). Podczas tych działań von Below odegrał znaczącą rolę jako dowódca, co zostało docenione przez nadanie mu orderu "Pour le Merite".
Wkrótce potem w kwietniu 1915 roku otrzymał stanowisko dowódcy II Armii, stacjonującej w pn-wsch Francji w Pikardii. Jego II Armia stała się głównym celem brytyjskiej ofensywy nad Sommą, która rozpoczęła się 01.07.1916 roku. Fritz von Below bezskutecznie ostrzegał przed nią Sztab Generalny, który zajęty działaniami pod Verdun
zlekceważył jego raporty. Von Below trafnie przewidział miejsce alianckiej ofensywy i przed jej rozpoczęciem wzmocnił znacznie linie obronne zajmowane przez II Armię. Mądrą taktyką i sprawnym dowodzeniem skutecznie powstrzymywał przeważające liczebnie wojska brytyjskie, które poniosły krwawe straty. Mimo tego mając mniejsze siły
i ponosząc też wielkie straty, nie powstrzymał wojsk francuskich, które dokonały niewielkiego włamania pod Peronné. W sierpniu 1916 roku za kierowanie umiejętną obroną otrzymał Liście Dębowe do orderu "Pour le Merite".
W trakcie trwania zmagań nad Sommą, 19.07.1916 roku otrzymał dowództwo nad I Armią utworzoną ponownie z północnego skrzydła II Armii i na jej czele uczestniczył w nich aż do ich zakończenia w listopadzie 1916 roku. Wiosną 1917 roku (kwiecień-czerwiec) umiejętnie dowodził tą armią podczas nieudanej ofensywy wojsk alianckich
w obrębie rzek: Sommy, Aisne i Oise (tzw. ofensywa Nivelle'a). Wiosną 1918 roku uczestniczy w trzech kolejnych ofensywach wojsk niemieckich w pn-wsch Francji, które mimo niewątpliwych sukcesów taktycznych zakończyły się zupełnym fiaskiem strategicznym. W połowie czerwca 1918 roku otrzymał dowództwo nad IX Armią także zajmującą
pozycje na froncie zachodnim. Był jej dowódcą do 08.08.1918 roku, zdał dowództwo z powodu ciężkiego zapalenia płuc. Nie powrócił już na front, ciężko chory umiera w Weimarze niedługo po zawieszeniu bronii pod koniec listopada 1918 roku. Żył 65 lat.