|
Hrabia Feliks von Bothmer
(10.12.1852 - 18.03.1937)
Dowódca Armii Południe i XIX Armii : 1914 - 1918 Pochodził z bawarskiej i arystokratycznej rodziny o bogatym rodowodzie i tradycji. Był synem zawodowego oficera. Karierę wojskową zapoczątkował w 1871 roku od stopnia podchorążego, po wstąpieniu w szeregi armii bawarskiej. Wkrótce potem, po ukończeniu kursu oficerskiego został podporucznikiem i od samego początku służył głównie w Bawarskim Przybocznym Pułku Piechoty w Monachium. W latach 1875-1878 słuchacz i jednocześnie student w Bawarskiej Akademii Wojskowej, po ukończeniu której uzyskał dyplom oficera sztabowego. Od 1882 roku porucznik i do 1884 roku pracował w Bawarskim Sztabie Generalnym w Monachium. Okres 1884-1885 spędził w 1 Bawarskiej Brygadzie Piechoty w charakterze adiutanta dowódcy. Kolejne pięć lat służył w królewskim, bawarskim Przybocznym Pułku Piechoty, w którym w 1889 roku awansował do stopnia kapitana. Na przełomie 1890-1891 roku oficer w sztabie II Bawarskiego Korpusu Armii w Würzburgu. |
||
Następnie (do 1893 roku) ponownie przydzielony do Bawarskiego Sztabu Generalnego, z którego po awansie do stopnia majora otrzymuje przydział do armii pruskiej i to od razu do jej Sztabu Generalnego w Berlinie.
Pracował w nim do 1895 roku skąd powrócił do Bawarii, otrzymując stanowisko w sztabie 1 Bawarskiej Dywizji Piechoty w Monachium. Następnie do 1899 roku ponownie służył w królewsko - bawarskim Przybocznym Pułku Piechoty, jako szef
sztabu batalionu tej jednostki; podpułkownik od 1897 roku. Później ponownie w Bawarskim Sztabie Generalnym, jako szef jednej z jego sekcji (wydziałów); od 1900 roku pułkownik. W latach 1901-1903 dowódca Przybocznego Pułku Piechoty,
w którym służył już wielokrotnie wcześniej. Od 1903 generał major i do 1905 roku dowódca 2 Bawarskiej Brygady Piechoty w Monachium. Następnie do 1910 roku pełnił stanowisko dowódcy 2 Bawarskiej Dywizji Piechoty w Augsburgu, tam też
otrzymał awans do stopnia generała piechoty. W maju 1910 roku po zdaniu dowództwa nad tą dywizją przeniesiony został do rezerwy co równoznaczne było z odejściem na emeryturę, na której przebywał do 1914 roku do chwili wybuchu wojny.
W sierpniu 1914 r. został ponownie powołany do służby czynnej w armii, jednakże z uwagi na jego niedyspozycję zdrowotną narazie nie otrzymał żadnego przydziału. Po powrocie do zdrowia na początku grudnia 1914 roku,
otrzymał przejściowo dowództwo nad 6 Bawarską Rezerwową Dywizją Piechoty. 30.12.1914 roku został dowódcą II Bawarskiego Rezerwowego Korpusu walczącego na froncie karpackim. W styczniu 1915 roku korpus ten wszedł w skład utworzonej
niemiecko - austriackiej Armii "Południe" zajmującej front w Karpatach wsch., która miała powstrzymywać ataki wojsk ros. na Węgry. W marcu 1915 roku korpus, którym dowodził został przemianowany na tzw. Korpus "Bothmer" i pod tą
nazwą uczestniczył w ofensywie państw centralnych na wschodzie, zapoczątkowaną uderzeniem pod Gorlicami (maj 1915). W lipcu 1915 roku przejmuje po generale von Linsingenie dowództwo nad Armią "Południe", która kontynuując natarcie
wyparła Rosjan za rzeki: Dniestr i Gniła Lipa. Za te odniesione sukcesy odznaczony został orderem "Pour le Merite". W czerwcu 1916 roku w wyniku przeprowadzonej na Wołyniu wielkiej ofensywy wojsk rosyjskich znanej pod nazwą "ofensywy Brusiłowa", cały
południowy odcinek fronu wschodniego państw centralnych został przełamany ponosząc przy tym bardzo duże straty w ludziach. Generał von Bothmer dowodząc wciąż Armią "Południe" również musiał kierować działaniami odwrotowymi, które powstrzymano
dopiero w sierpniu.