|
O HOCHSEEFLOTTE - jej organizacja i struktura :
W 1914 roku Niemcy były już drugą potęgą morską na świecie. Kilkanaście lat intensywnej rozbudowy floty pozwoliło im zdystansować wszystkie stare mocarstwa morskie poza Wielką Brytanią.
W przeddzień wybuchu wojny flota Niemiec liczyła :
35 okrętów liniowych
(w tym 13 drednotów)
8 pancerników obrony wybrzeża
4 krążowniki liniowe
9
krążowników pancernych
41 krążowników lekkich
143 kontrtorpedowce
70 torpedowców
10 kanonierek
3 stawiacze min
28 okrętów podwodnych
W budowie znajdowało się dalszych :
6 okrętów liniowych (z tego 4 na ukończeniu)
3 krążowniki liniowe
6 krążowników lekkich
23 kontrtorpedowce
34 okręty podwodne
Najwyższym zwierzchnikiem marynarki wojennej, podobnie jak wszystkich sił zbrojnych, był cesarz
Wilhelm II. Podlegali mu : minister marynarki ("Staatssekretär des Reichsmarineamtes"), szef sztabu admiralicji ("Chef des Admiralstabes"), i szef gabinetu morskiego cesarza ("Chef des Marinekabinetts"). W chwili wybuchu wojny stanowiska te
piastowali: wielki admirał Alfred von Tirpitz, admirał Hugo von Pohl, admirał Georg von Müller.
 Minister marynarki, do którego kompetencji
należały sprawy ogólnego kierownictwa i organizacji oraz budżetowe i techniczne, nie miał w czasie wojny bezpośredniego wpływu na prowadzenie działań. Sprawy planowania operacyjnego przypadały szefowi sztabu admiralicji. Szef gabinetu morskiego
- organu doradczego cesarza - zajmował się sprawami personalnymi korpusu oficerskiego marynarki.
Większość sił morskich tworzyła "Hochseeflotte", którą dowodził admirał Friedrich von Ingenohl. Skoncentrowana była nad Morzem Północnym, a
jej główna baza leżała w Wilhelmshaven. Bazy operacyjne lekkich sił nawodnych oraz okrętów podwodnych mieściły się także na wyspach Helgoland i Sylt oraz w Cuxhaven. Siły morskie na Bałtyku, mające główną bazę w Kilonii a wysunięte bazy operacyjne
w Gdańsku i Świnoujściu, składały się z niewielu okrętów, przeważnie starszej daty. Naczelnym dowódcą sił na Bałtyku ("Oberbefehlshaber der Ostseestreitkräfte") był wielki admirał ks. Henryk Pruski, brat cesarza Wilhelma II.
Poza wodami
macierzystymi utrzymywano niewielkie siły. Najliczniejszym zespołem była wschodnioazjatycka eskadra krążowników dowodzona przez wiceadm. Maximiliana von Spee, któremu podlegały także mniejsze okręty stacjonujące na Dalekim Wschodzie. Jeden z krążowników
tej eskadry pełnił służbę u zach. wybrzeży Ameryki Północnej. U atlantyckich brzegów tego kontynentu przebywały 2 krążowniki lekkie. Jeszcze jeden krążownik znajdował się w zach. części Oceanu Indyjskiego. W innych koloniach marynarka niemiecka była reprezentowana
przez stare kanonierki i okręty pomocnicze. Poza tym do służby na M. Śródziemnym wydzielono ze składu Hochseeflotte krążownik liniowy i krążownik lekki.
 Na stopie
pokojowej marynarka niemiecka liczyła w 1914 roku 79.000 ludzi, a cały tonaż okrętów wojennych wynosił 1.019.000 ton. Doktryna użycia marynarki niemieckiej była ofensywna. Podstawowe znaczenie miała mieć flota ciężkich okrętów nawodnych, posiadająca zdolność wywalczenia
panowania na morzu przez stoczenie generalnej bitwy z głównymi siłami floty przeciwnika. W zamierzeniach niemieckiego sztabu admiralicji leżało bowiem przede wszystkim wyrównanie dysproporcji sił na M. Północnym zanim dojdzie do stoczenia walnej bitwy Hochseeflotte z
brytyjską Grand Fleet.
Do tego upragnionego wyrównania miały doprowadzić akcje okrętów podwodnych oraz miny, szczególnie wtedy, gdy flota brytyjska podejmie bliską blokadę wybrzeży niemieckich. Plany operacyjne na M. Północnym sprowadzały się więc do tzw. "małej
wojny". Skazywały one główne siły Hochseeflotte na długą bezczynność, a inicjatywę oddawały w ręce brytyjskie. Nie istniał też żaden plan współdziałania z armią.
Źródło : Gozdawa-Gołębiowski J.; " I wojna światowa na morzu " - 1994
Powrót na stronę główną działu : MARYNARKA
| |
